مقایسه نسبت عملکردی و متداول عضله همسترینگ به چهار سر رانی در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو

  سابقه و هدف: از آن‌جایی که در فعالیت‌های روزمره زندگی، عضلات همسترینگ و چهار سر رانی به طور عمل‌کردی و در الگوی انقباضی کانسنتریک و اکسنتریک عمل می‌کنند، بررسی نسبت عملکردی عضله همسترینگ به چهار سر رانی ( Hamstring/Quadriceps ratio, H/Q ratio ) ضروری به نظر می‌رسد. تا کنون مطالعه‌ای درباره نسبت عملکردی H/Q در بیماران مبتلا به استئوآرتریت انجام نشده است. لذا در این مطالعه نسبت عملکردی و متداول H/Q در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو با هم مقایسه شده است.   مواد و روش ‌ ها: 35 بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانو (21زن و 14مرد در رده سنی 45 تا 70 سال) وارد این مطالعه مقطعی شدند. گشتاور حداکثر عضلات همسترینگ و چهار سر رانی در طی انقباضات کانسنتریک واکسنتریک (در سرعت‌های 30، 60 و 90درجه بر ثانیه) و انقباضات ایزومتریک (در زوایای 30، 60 و 90درجه فلکسیون زانو) ارزیابی گردید. نسبت متداول H/Q از طریق تقسیم گشتاور حداکثر عضله همسترینگ بر گشتاور حداکثر عضله چهار سر رانی در طی انقباض کانسنتریک و ایزومتریک تعیین شد. نسبت عملکردی H/Q با تقسیم گشتاور حداکثر عضله همسترینگ در طی انقباض اکسنتریک بر گشتاور حداکثر عضله چهار سر رانی در طی انقباض کانسنتریک تعیین گردید.   یافته ‌ ها: یافته‌ها نشان داد که نسبت متداول و عمل‌کردی H/Q تفاوت معنی‌داری در سرعت‌های پایین ندارند. اما در سرعت‌های بالاتر، نسبت عملکردی H/Q عمل‌کردی به طور معنی‌داری بیش‌تر از نسبت متداول H/Q است ( P<0.001 ).   نتیجه ‌ گیری: با توجه به این که در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو، فعالیت‌های روزمره و تمرین‌درمانی در سرعت‌های پایین انجام می‌شود، در برنامه تمرین درمانی این بیماران علاوه بر تقویت عضله چهار سر رانی، باید به حفظ تعادل در قدرت عضله همسترینگ و چهار سر رانی هم توجه نمود. هم‌چنین نتایج مطالعه نشان داد که در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو، نسبت عمل‌کردی H/Q عمل‌کردی در سرعت‌های بالاتر، مشابه افراد سالم، افزایش می‌یابد.